Plesni performans Block najnoviji je projekat grupe DDT – kreativog centra za pokret koju sačinjavaju: Dragana Stanisavljević, Dubravka Subotić i Tijana Malek.
Samim naslovom nagovešten je tematski korpus performansa – svakodnevica u novobeogradskim blokovima koji ne pružaju privatnost. Ples je koreografski osmišljen kao reprezentacija dnevnih rituala koji su dovedeni do automatizma, otkrivajući odsustvo individualnosti u potrošačkom društvu.
Ključni element u struktuiranju plesa kao polja demistifikacije urbane stvarnosti jeste telo, kroz čije se predstavljanje sustiču vektori različitih teorija. Iščitati performans kroz ispitivanje reprezentacija telesnosti ne podrazumeva, pritom, samo prepoznavanje određenih teorijskih modela, nego i uočavanje nove strukture koja se formira putem komunikacije teorija u samom aktu izvođenja.
Pre svega, telo je predstavljeno kao mašina koja uvek, iznova, ponavlja iste operacije u zadatom prostoru. Karakterizacija otuda izostaje, barem u tradicionalnom značenju. Ono što uočavamo na mestu ispražnjene individualnosti jeste društvena uloga koja se realizuje kroz vršenje različitih šablonizovanih operacija.
Odsustvo karakterizacije i čvrstog narativa omogućilo je da izvođačice menjaju uloge u toku performansa, pri čemu vizuelna transformacija jasno upućuje na određenu subkulturu sa prepoznatljivim izgledom, manirima i načinom ponašanja. Ispitivanje različitih društvenih grupa kroz šablonizovane situacije dovodi do demistifikovanja mehanizama društvene manipulacije. Pre svega, bihevioralno telo ukazuje na medijski način kontrole i oblikovanja urbane populacije. Svođenje karaktera na pojavnost kritika je medijskog diktata fizičke lepote. To se odnosi, pre svega, na prezentaciju žene u medijima, što otvara ovaj performans za feminističko čitanje i tumačenje.
Scenografsko rešenje u vidu trospratne konstrukcije uticalo je na koreografski pristup kao faktor koji telo paradoksalno i sputava, ali i otvara novo polje za invenciju. Kretanje u okviru zadatog prostora usmerava pokret na svedenu formu i simboličku gestikulaciju. Telesnost se ne otkiva u punoći pokreta, već metonomijski, odnosno jednim delom koji reprezentuje celinu izvodeći određeni gest. Koreografija implicira angažman gledalaca u smeru otkrivanja stvarne pozicije tela i njegove kontekstualizacije. U vezi sa tim, možemo uočiti poigravanje sa očekivanjima publike što doprinosi dinamičnosti predstave .
Ovakva reprezentacija tela, istovremeno, rezultira konstruisanjem specifične voajerske pozicije publike. Insistiranje na fetišizovanom fragmentu tela implicitno je povezano i sa specifičnim batajevskim tumačenjem pornografije. Pornografsko telo je ono čija se rodna pripadnost i seksualnost identifikuju sa određenim fetišizovanim delom, svodeći na taj način čoveka na erotsku funkciju.
Voajerizam i pornografija svakako su deo urbane kulture u kojoj je intima ukinuta. Sakrivanjem tela kao celine prikazana je, zapravo, njegova transparentnost. U isto vreme, dovođenjem gledalaca u voajersku poziciju problematizovan je pasivni odnos recipijenta koji prima određene sadržaje bez kritičkog odnosa.
Kraj performansa predstavlja demistifikovanje odigranih uloga što možemo dovesti u vezu sa društvenim angažmanom koji ide u smeru rasvetljavanja određenih društvenih mehanizama. Reprezentacija tela u ovom performansu podrazumeva lepezu različitih značenja koja međusobno komuniciraju tvoreći sliku čoveka kao žrtve neoliberalnog sistema. Insistiranje na pojavnom i telesnom kao društveno dirigovanim matricama reflektuje ispražnjenost individualnosti. Performans Block ne nudi odgovore, na šta nas upućuje forma završetka, ali otvara ove aktuelne teme.
Tanja Rakić
Thursday, February 5, 2009
Subscribe to:
Posts (Atom)