Bitna referenca u radu Teatra POD (Projakat Objektivna Drama) je nasleđe Jeržija Grotovskog. Konstantno preispitivanje glumca unutar grupe koje dovodi do demistifikacije glumca i labaratorijski rad stoji nasuprot česte stagnacije misli i mistifikaciji realnosti na sceni. Zadatak je ulogom-skalpelom prodreti do potiranja oba postojeća subjekta: gledaoca i ne-gledaoca koji recepcijom drugog dolazi do sebe. Postajući/gledajući onog drugog dolazi se do lične katarze. Prožimanje glumca i publike se postavlja kao imperativ. Analizirati, dekonstruisati, pa ponovo konstruisati pretvara se u jedan vrtložni misaoni proces koji nikada ne prestaje u radu glumaca na sebi, a sličan proces bi trebao da se odvija i kod publike.
Misaoni prostor predstave »Ili-Ili« smešten je u okvire televizijskog medija, koji je još uvek najpopularniji medij masovne komunikacije. U televizijskoj emisiji analiziraju se arhetipi ljudskog postojanja. Četvoro glumaca/umetnika već petnaest godina radi popularnu televizijsku emisiju. Obrađujući »misterije života«- arhetipske teme, na često zabavan način sa ironijskim otklonom, upadaju u neminovnu igru zavođenja publike. Zavođenje postaje manipulacija. Njihovu praksu i postulate formiraju pravila tržišta: kvantitet (gledanost) i kritika. Osvešćivanje jedne glumice/umetnice izaziva strah drugih od izlazka iz autističnog, sigurnog i hermetičnog prostora.
U okviru predstave se odvijaju dva paralelna toka zavođenja i autoinkvizicije. Glumci predstave »Ili-Ili« preispituju sebe na ličnom planu, obrađujući »misterije«, boreći se sa funkcijom i smislom umetnosti, pokušavajući da (ras)trgnu publiku i dovedu je u stanje promišljanja i auto-seciranja. Glumci televizijske emisije (ne)svesno upadaju u igre zavođenja, želeći da ostanu u prostoru bezbedne udobnosti. »Misterije« smrti, čednosti, prijateljstva, prikazane kroz tačke u apsurdnom maniru, imaju intenciju da probude, pozovu, razbiju sve češće autističnog gledaoca. Direktno obraćanje publici, želja za osvešćivanjem podložnosti ka izmanipulisanosti, poziv na glasanje, na osvešćivanje kulturno-političke pozicije ne čini se baš uspelo. Pored tehničkih problema (nedovoljne istraženosti prostora i njegove akustičnostu, preklapanja muzike i glumčevog glasa), zapaža se i nedovoljno očišćen glumački izraz, koji bi, svojom preciznom telesnom artikulacijom, stepenom posvećenosti i neprekidnim, beskompromisnim promišljanjem trebao da proizvodi mini auto-erupcije.
Postavlja se pitanje da li je ovo bio samo istraživački rad Teatra POD kojim se došlo do preispitivanja sopstvenog aganžmana, posvećenosti, publike, dakle proces kome je rezultat (predstava) sekundaran, ili je to bila samo nedovoljno tehnički determinisana predstava. Na kraju predstave, jedna glumica napušta emisiju shvatajući zagađenost kulture površnim sadržajima, svesna da su njene kolege stekle, u grčevitom proizvođenju očekivanih sadržaja za publiku, zomboidne mozgove. Taj njen iskorak je neophodan jer strah od rizika parališe bilo kakvu problematizujuću aktivnost na umetničkoj sceni. Projekat Pod Teatra upada u dvostruku igru. Obrađujući ulogu umetnosti, mesto čoveka u masmedijskom društvu u priči o ljudima koji kreiraju televizijsku emisiju, ne vide svoju ulogu u direktnom preispitivanju i osvešćivanju publike koje se zadržalo na konstatacijama.
0 comments:
Post a Comment