Plesni performans BLOCKS

Plesni performans BLOKS

U prostoru “Beogradski plesni centar u Ustanovi kulture Vuk Karadžić” u nedelju 21. decembra odražano je premijerno izvođenje plesnog performansa BLOCKS grupe „DDT- keativni centar za pokret“ čiju koreografiju potpisuju a ujedno i izvode Dragana Stanisavljević, Dubravka Subotić i Tijana Malek.

Na sceni je jednostavna trospratna kvadratna konstrukcija katkad obojena ekranskom projekcijom i tri ženska tela. Izvođačice se kreću uglavnom unutar scenografijom zadate kutije koja simboliše stambeni prostor. Kroz njene otvore, naizmeničnim ukidanjem svetla, pojavljuju se delovi tri različita tela. U prvim minutama nismo sigurni o koliko se entiteta radi. Preplitanje kadrova fragmentiranih tela zavodi perceptivni aparat publike u pravcu sklapanja jednog. Ubrzo, postaće jasno da se na sceni nalaze tri tela, ali pređašnjim iskustvom recepcije autorke će nas navesti, upozoriti da su izvođačice na sceni lišene individualnih karakteristika. Ples se odvija kroz simulacije rituala kao posledica disciplinovanog svakodnevnog samoregulisanja. Kako su u pitanju tri ženska tela, “teror lepote” i ”teror higijene” u prvom su planu. Sredstva popularne kulture oblikuju njihovo ja, odnosno vezu između poništenog subjekta i fantazmatske slike poistovećenog ja.
Pasivan stav koncentrisane „potrage“ ispred ekrana, a potom „aktivno“ izdresirano ponašanje-kretanje u cilju sprovođenja medijskom kulturom zadatih instrukcija, položaji su tela performerki koji se ritmično ponavljaju.
Samo-proizvođenje pokazano je kao nužnost nametnuta društveno-kulturnim oblikovanjem a ne kao psihološka formacija. Tela na sceni nisu izražajna u psihološkom smislu. Subjekt je oduzet, odstranjen. Ona su tela-objekti-uzorci. Oblikovanje pokreta na sceni ne uređuje njihova biološka konstitucija. Nijedan pokret prilikom obavljanja – na sceni izvodjenja – određene radnje-rituala – na primer kružno pomeranje kašičice kojom doslađuju/mo kafu, ne sme biti shvaćen kroz biološku konstituciju. Izvođačice na sceni teatralno naglašavaju nekritičko perpetuiranje medijskih slika od strane kojih je izvodba samoregulacije kao takve oblikovana, proizvedena.
Ono što je posebno interesantno za razmatrati jesu kanali recepcije kroz koje se odvija „igra“ u koju smo uvučeni plesnim performansom BLOK. Da li se ples publike kao protagonista može uključiti i razmatrati paralelno sa onim koji se izvodi ispred i zarad našeg tela. Disciplinovano sedeći i konzumirajući scenu u kojoj one-tela hipnotisano sede ispred „ekrana“ neminovno će se pojaviti osećaj prepoznavanja, refleksije koja putuje u smeru prepoznavanja sebe u položaju fiktivnog tela-uzorka na sceni ali i neprijatan osećaj budnosti u kome se zrak refleksije odbija o izlomljenu ogledalsku perspektivu i osveštavajući nam sliku sebe sada i ovde, sebe ispred pozorišnog ekrana kojim je oblikovano naše telo u datom trenutku. Refleksije se umnostručuju, ples tela na sceni opominje i ukazuje na onaj isti koji publika simultano izvodi.
Predstava se završava gotovo iznenadno, bez teatralne najave kraja. Upravo ovakava odluka autorki ukazuje na rez između umetnosti i života koga je zapravo nemoguće napraviti. Ples se nastavlja apluzom publike, on se nastavlja i izlaskom svih nas iz pozorišta, naši pokreti tu, ovde, socijalna su gesta kojim kreiramo i od strane kojih smo kreirani.

Nataša Tepavčević